Postpakketjes uit Amerika

Adri Luyendijk werd in 1940 als Adri van der Veen geboren aan de Hazenkampseweg 66. Haar ouders waren daar in 1936, na hun trouwen, komen wonen. Deze foto is waarschijnlijk uit 1947.

Dit is bij ons in de voortuin, nummer 66. Daar links dat ben ik, met mijn broer en mijn zus. Aan de overkant van de straat staat nu de flat in de Dingostraat. Dat was het Quick-terrein. En hier zie je nog dat witte randje van het fietspad. Je had een trottoir en daarnaast liep een fietspad en daarnaast een strook zand waar de bomen in stonden. Het trottoir lag iets hoger dan het fietspad en had een wit randje.

Dit is speelgoed dat wij uit Amerika hebben gekregen. Na de oorlog kregen we regelmatig postpakketjes uit Amerika, met kleren, poppen, kleurboeken en kleurtjes. Er zat ook een keer een voetbal in. Het popje van mijn zusje heette Marietje of Mary en mijn pop was Elsje. Mijn moeder liet dan foto's maken om terug te sturen. Het bloesje is waarschijnlijk ook uit Amerika, het jurkje ook.

Na de oorlog wilden mensen uit Amerika graag adressen hebben om te helpen. Er werd gevraagd of mensen hier contact wilden hebben, ook in verband met de oorlogsgraven, want er lagen veel Amerikanen en ook Engelsen. Mijn moeder heeft zich daar meteen voor opgegeven, ze gaf zich overal voor op, en zij heeft graven geadopteerd. Die mensen zijn gaan schrijven naar mijn ouders en zo is er een hele correspondentie op gang gekomen. En via die correspondentie kwamen er weer anderen, familie en kennissen, die ook met mijn moeder wilden schrijven. Zoals Jane. Zij was toen student en zij wilde zo graag iets doen voor de Nederlandse mensen. Kleren sturen, ze stuurde echt prachtige kleren. Zij had het adres van mijn moeder gekregen via een tante of buurvrouw, ik weet het niet, maar zodoende kregen wij regelmatig een postpakketje uit Amerika. Geweldig, hè? Dat waren echt de mooiste kleren. Wel apart en dat vond ik eigenlijk niet eens zo leuk, want ik had het liefste hetzelfde als de andere kinderen. Mijn zusje vond het prachtig. Dat jurkje op de foto kwam ook van Jane. En dat is nog heel lang doorgegaan. Ik kreeg de jurk die ze had gedragen bij haar afstuderen. Die kon ik helemaal niet dragen, alleen één keer op een dansfeestje.

Jane is later bij ons geweest, toen ze getrouwd was. Haar man was gelegerd in Duitsland, in Pirmasens. Daar woonde zij en ze had één klein meiske. Met een grote auto is ze naar Nijmegen komen rijden. Ze heeft een paar dagen bij ons gelogeerd en dat was erg leuk.

De correspondentie is doodgebloed toen mijn moeder is gestorven, in 1963. Zij was 58, jong. Mijn moeder, daar draaide het hele gezin om. Ze wist van aanpakken, was sociaal, ze deed werk voor de kerk. Als er iets was stapte ze erop af, ze regelde alles. We hebben al die mensen ook laten weten dat ze was gestorven, die waren ook erg verdrietig en we hebben nog een poosje geschreven met ze, maar dat is toen verwaterd. Met één gezin hebben we nog lang contact gehad, uit Schotland, Mrs. Brown met haar dochter. De broer van die vrouw was dacht ik in de oorlog omgekomen. Zij zijn hier geweest voor de oorlogsgraven en hebben bij ons gelogeerd. Met haar hebben we nog heel lang contact gehouden en ook met de dochter. Maar toen is ze waarschijnlijk gestorven. Met kerst kregen we steeds een kaart, maar op een gegeven moment kreeg ik helemaal geen antwoord meer. Dan is het over.

Op de foto de Hazenkampseweg in waarschijnlijk 1947.

<< Terug naar het overzicht