Iedere maandagavond de suiker afwegen

Martien van Schaik woonde tot 1967 aan de Hazenkampseweg nummer 132, naast wat nu het Bridgehuis is. In dat hoekhuis op de hoek van de Hazenkampseweg en Dobbelmannweg zat de Vivo. Kruidenier Verhoeven kreeg iedere week vijf zakken suiker à 50 kg aangeleverd. Die suiker moest in zakken van een kilo en een pond. Martien verdiende er een aardig zakcentje mee.

Uit school stonden we te kletsen als wat we nu hangjongeren noemen. We stonden bij die Vivo-zaak, wat nu het Bridgehuis is. Vroeger was die van De Mots. De Mots had drie zaken in Nijmegen, Martien Verhoeven was zetbaas en die heeft later die zaak op de Hazenkampseweg overgenomen. Het is altijd een kruidenierszaak geweest. Aan de overkant zat de sigarenzaak van Spanjers, wat nu Jan Klaassen is, en ze hadden afgesproken: de sigarenzaak verkocht geen snoep en de kruidenier verkocht geen sigaretten. Daardoor konden ze allebei bestaan.

Toen ik een jaar of twaalf, dertien, veertien was heb ik daar altijd suiker afgewogen. Zij kregen vijf zakken suiker à 50 kilo in van die papieren zakken. Zo kreeg de kruidenier zijn voorraad aan. Op maandagavond moest dat allemaal omgepakt worden in zakken van een kilo en een stuk of vijftig zakken van een pond. Daar deed ik samen met Verhoeven twee uur over: vullen, afwegen, dichtvouwen en opbergen. Er was nog een heel magazijn daarachter. In die tijd kwam één keer per week de groothandel. Die winkel had een uitstraling, zoals je die, ik zou haast zeggen, in een openluchtmuseum ziet. Van die bakken met die grote deksels erop, waaruit geschept werd. Containers met koffie: bonen die op verzoek werden gemalen. In de andere bakken zat rijst of meel. Echt nog traditioneel. Er werd afgewogen wat de klant wilde hebben. Alleen de suiker werd van tevoren afgewogen. Daarvan ging er 250 kilo per week doorheen, dus het was wel handig als je dat klaar had. Elk plakje vlees en kaas werd afgesneden, dat was nog heel gewoon. Zeeppoeder en zo zat gewoon in een pak. Zij hadden beneden een soort schuur, die hebben ze later uitgebreid tot een magazijn, en ook op zolder had hij veel voorraad staan. Ik woonde ernaast, dus dat was makkelijk. We hadden het vroeger niet echt royaal, dus ik vond het wel fijn om een zakcentje bij te verdienen. Ik kreeg 2,50 gulden voor het afwegen van de suiker. Daar was ik heel erg blij mee, voor twee uur werk, van 7 tot 9 zoiets. In de vakantie heb ik boodschappen weggebracht. Dat ging op de bromfiets met een grote mand achterop. Later is Verhoeven in zo'n karretje gaan rijden. Hij is in 1972 overleden De winkel is overgenomen, maar dat was geen succes, want toen kwamen de supermarkten op.

Op de hoek van de Dobbelmannweg en de Hertstraat zat melkboer Jacobs. Die kwam met de melk langs. Er kwam een bakker langs met de fiets, niet eens met een bakfiets, maar met een heel grote mand voorop. Die zat op een hoek van de Van Peltlaan en die kwam iedere dag brood brengen. Aan de overkant waren ze gereformeerd, heel fijne mensen, hij was directeur van een tabaksfabriek in Goch, en die hadden hun eigen gereformeerde melkboer en bakker.. Ze deden wel altijd boodschappen bij Verhoeven op de hoek. Het waren redelijk welgestelde mensen, iedere dag reed hij in zijn Volkswagen Kever naar Goch. Ze hadden drie jongens, een daarvan was heel goed in schaken en die is later leraar geworden aan de NSG.

Op de foto's de Vivo op de hoek en Verhoeven op de Dobbelmannweg in het karretje waarmee hij de boodschappen bezorgde bij de klanten.

<< Terug naar het overzicht